Ik ben leerkracht in een lagere school en sinds 2016 hebben we een scholenband met Toucountouna, in Bénin.

Hiermee werken we aan heel wat leerplandoelstellingen zoals: De leerlingen kunnen op prijs stellen dat het anders-zijn van mensen gewaardeerd wordt.

We leven in een tijd waar mensen het moeilijk krijgen met personen die anders zijn. Kinderen opvoeden tot wereldburgers is niet alleen een taak van de ouders. Ook de school kan hierbij helpen.

Met onze scholenband geven we de kinderen uit het Zuiden meer dan een naam. We volgen wat ze doen, waar ze van houden, waarmee ze worstelen. We stellen hun vragen en antwoorden op die van hen.

Vorig jaar werkten we rond water. We kregen foto’s hoe zij met water omgaan. In België telden we hoeveel kraantjes we in huis hebben. De kinderen besluiten zelf dat we te veel water verspillen en iets kunnen leren van het Zuiden. Ze bedenken vervolgens hoe ze hun waterverbruik kunnen beperken. Dit plaatsen we op onze gemeenschappelijke blog om zo de cirkel rond te maken.

Niet alles verloopt echter zo vlot. Soms zijn er personeelswissels waardoor een aantal drijvende krachten verdwijnen.

In 2018 staakten de scholen in Bénin 5 maanden waardoor het project stil viel. En soms ziet het antwoord dat we krijgen er anders uit dan we verwachten. Tijdens het thema ‘feest’ bijvoorbeeld toonden we hoe een verjaardag gevierd wordt. Als antwoord kregen we een uiteenzetting over de rituele besnijdenis bij mannen. De nodige duiding hierover was toch wel een must.

We organiseren ook uitwisselingsbezoeken. Zo worden de onderlinge banden versterkt wat de motivatie en samenwerking verbetert.

Kortom, in een wereld waar globalisering altijd maar sterker aanwezig is, is een scholenband een echte verrijking. De kinderen zijn uiteindelijk de volwassenen van morgen. We rekenen op hen om van onze planeet een duurzame samenleving te maken. Elke bijdrage hieraan is een investering in de toekomst van ons allen.