Toen ik jong was in de jaren 50 en 60, werkte ik met enthousiasme. Het leven van Europese vrouwen zag er anders uit in 1866 toen ze geen rechten hadden, maar dit veranderde door enkele belangrijke feiten. 

De eerste emancipatiegolf begon toen twee Amerikaanse vrouwen geen toegang kregen tot het Hof van Justitie in Londen. Ze besloten dat de oprichting van een Internationale Raad noodzakelijk was om alle vrouwen te emanciperen. Dit leidde tot de oprichting van de Internationale Vrouwenraad in 1886 in Washington door vijf landen, waaronder de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en nog twee andere landen.

Vrouwen in Nieuw-Zeeland en Australië verkregen dezelfde rechten dankzij het Britse Rijk. Belgische vrouwen, daarentegen, moesten langer wachten en kregen het kiesrecht pas in 1948 ter ere van hun bijdrage tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Bovendien werkten vrouwen en mannen vroeger in aparte werkplaatsen. De Belgische vrouwen, die in de fabriek Gevaert werkten, hadden de gewoonte om gezamenlijk twee keer per dag naar het toilet te gaan. In april 1944 werden de werkplaatsen in die fabriek per ongeluk gebombardeerd door de Amerikanen. Gelukkig gebeurde dit tijdens hun toiletbezoek, waardoor dit hun leven had gered. Tien jaar later gingen vrouwen, echter, niet meer gezamenlijk naar het toilet.

Tijdens de gouden jaren 60 werkte ik bij de fabriek Gevaert Photo-Production Plant in België. Volgens de traditionele christelijke gezinsnormen moesten de vrouwen de fabriek verlaten zodra ze getrouwd waren om een gezin te stichten en thuis te blijven. In de fabriek werden vrouwen ook minder betaald dan mannen voor hetzelfde werk. Ik was toen een personeelsmanager, wat nu een humanresourcesmanager wordt genoemd en ik legde mijn baas uit dat het ontslaan van getrouwde vrouwen de fabriek geld kost, omdat ze vervangen moeten worden door onervaren nieuwe werknemers. Ik had ook gepleit voor gelijke lonen en tot mijn verbazing was hij het met me eens. Als gevolg krijgen vrouwen, sinds 1957, gelijke lonen en rechten in de fabriek. 

Ik hoop dat alle HR-managers blijven vechten voor gelijke lonen en rechten. Het is ook belangrijk dat iedereen streeft naar gelijkheid.