Als 23-jarige, geboren en getogen in Brussel, voel ik altijd een diepe band met mijn Marokkaanse roots. Telkens wanneer ik naar Marokko terugkeer om mijn familie te bezoeken, voel ik me meteen thuis.

De levendige kleuren en bedwelmende aroma's van de souks, de betoverende smaken van traditionele gerechten, die met zorg en liefde worden bereid, brengen een stroom van warme herinneringen en tradities die in mijn hart zijn geworteld. En het geluid van mijn moedertaal, dat klinkt als een melodie die de diepste lagen van mijn ziel raakt, verbindt me met mijn voorouders en herinnert me aan de verhalen en liederen die door de jaren heen zijn doorgegeven.

Toch, na een paar dagen in dit land dat me zo raakt, voel ik een steek in mijn hart. Ik begin België te missen, vooral mijn thuisstad Anderlecht, waar ik ben opgegroeid en
sterke banden heb gesmeed met vrienden en familie. Elk bezoek aan Marokko is een reis vol nostalgie, maar ook van vreugde en hereniging. Ik laat me meeslepen door de warmte van de ontvangst, door de rijkdom van de cultuur, maar ik kan niet anders dan denken aan mijn thuis in Brussel.

Deze innerlijke strijd weerspiegelt mijn complexe identiteit, mijn verbondenheid met twee landen. Voor mij betekent het een kind van de immigratie zijn, navigeren tussentwee culturen die soms lijken te botsen, maar onlosmakelijk verbonden zijn in mijn hart. Elke reis tussen Marokko en België wordt zo een introspectieve reis, een ontdekking naar mezelf. En hoewel mijn hart verscheurd is tussen twee landen, weet ik dat het juist deze dualiteit is die me uniek maakt.