Mijn naam is Ahmad en ik ben veertien jaar oud. Ik ben geboren in een moslimfamilie die onvoldoende geld had om ons naar school te sturen.

Sinds wij van Nigeria naar Europa verhuisden, droomden mijn zus en ik ervan om naar school te kunnen gaan zoals de andere kinderen in onze buurt.

We besloten de hulp in te schakelen van een NGO in onze gemeenschap, die uiteindelijk een manier vond om mijn opleiding en opvoeding te betalen.

Deze NGO regelde een plek voor mij in een christelijke instelling in Europa. Dit was het begin van mijn nachtmerrie.

Door mijn naam, kledij en eerste introductie in de klas, kon iedereen merken dat ik niet christelijk was. Ik besefte dat er iets mis was, en ze begonnen me uit te sluiten.

Ik werd geconfronteerd met het probleem dat ik niet kon bidden met mijn ‘Misbaha’, of mijn gewoonlijke gebedsroutines en gebaren volgen.

Op een dag gebeurde er echter iets waardoor hun gedrag naar mij toe begon te veranderen.

Onze leerkracht vroeg ons een opdracht te maken over mensenrechten, wat mijn klasgenoten de gevolgen deed inzien van hun gedrag.

Naar aanleiding van deze kwestie heeft onze school lezingen en conferenties gepromoot en nieuwe regels opgesteld die de mensenrechten en sociale rechtvaardigheid reguleren.

Inclusiviteit, empathie, respect, gelijkheid, en tolerantie zijn enkele van de principes die nu gevolgd worden.

PIEC Fall 2018

Deze vertaling is mogelijk gemaakt dankzij het PerMondo project: Gratis vertaling van websites en documenten voor non-profit organisaties. Een project onder leiding van Mondo Agit. Vertaler: Charlotte Demedts. Proeflezer: Erik van Breukelen.