Mijn naam is Ana. Ik ben 15 jaar oud en heb vele dromen. Ik geloof dat ik ze stuk voor stuk zal waarmaken, ook al is er een tijd geweest dat ik dacht dat dat onmogelijk was. 

Ik woon aan de rand van Salvador, in het deel van de stad dat je nooit op ansichtkaarten zal zien. 

Het ontbreken van een fatsoenlijke school, toenemend geweld, niet-functionerend openbaar vervoer en het ontbreken van openbare speelplaatsen zijn enkele van de problemen die de bewoners van de arme wijken van de stad maar al te goed kennen. 

Om nog maar te zwijgen van het feit dat velen denken dat mensen van mijn leeftijd niets te bieden hebben. Maar ik verzeker u één ding: wij hebben heel wat te bieden en heel wat te zeggen! 

 Begin vorig jaar werd ik door een pedagoog van het Gemeenschapscentrum in mijn wijk uitgenodigd om deel te nemen aan één van de projecten van het Pastoraal do Menor in Salvador. 

Het VIDA-project trok mijn aandacht en ik nam dus meteen deel. 

Het is altijd goed om nieuwe mensen te leren kennen en bovendien ben ik iemand die van uitdagingen houdt, van nieuwe dingen, daarom heb ik me kandidaat gesteld! Meteen in het begin werd ons verteld over jongerenprotagonisme. Ik had er nog nooit van gehoord, maar vond het wel cool. 

Iedere bijeenkomst zag ik dat het precies was wat ik zocht: een open ruimte om deel te nemen, voorstellen te doen, te debatteren, mijn kennis uit te breiden om mijn rechten te garanderen en mijn plichten te vervullen. 

In de workshops hebben we op een zeer interessante en praktische manier geleerd over burgerschap, identiteit, communicatie en mondelinge en schriftelijke taal. 

Daarnaast zijn we in staat om op een andere manier naar onszelf en onze gemeenschap te kijken. We herontdekken onze rijkdom, onze waarde en we kunnen zelfs voorstellen wat we willen; wat we het beste vinden voor onszelf en voor de gemeenschap op een concrete manier in kranten, poëzie, postkaarten en video's die we leren te maken. 

 We hebben de ruimte en er wordt naar ons geluisterd. We worden gerespecteerd zoals we zijn. Ik heb zelfs het gevoel dat ik een artiest ben. We hebben zelfs op een podium gestaan in een theater. 

Het werk houdt hier niet op, want ik heb de verantwoordelijkheid op me genomen om alles wat ik heb geleerd te delen met andere adolescenten en jonge volwassenen in mijn gemeenschap. Beetje bij beetje wordt er een netwerk gevormd.

Translation done by Pietro Betlem, student in translation at the Vrije Universiteit Brussel