La Guajira is een halfwoestijnachtige streek, omringd door een verscheidenheid aan landschappen, waaronder bergen, duinen, savannes en woestijnen. Het tekort aan water in La Guajira is geen recent probleem; het is net zo oud als de Wayuu-gemeenschap zelf, die zich al eeuwenlang heeft aangepast aan hun omgeving.

Mercedes is een oude Wayuu-vrouw die in Jalaala woont, een afgelegen plek in La Guajira, waar de hitte en de zon domineren te midden van een woestijn van witte stenen.

Elke ochtend staat tante Mercedes zeer vroeg op, nog voordat de zon opkomt, om haar fornuis aan te steken en koffie en eten te bereiden voor haar kleinkinderen. Het is belangrijk op te merken dat er maar weinig water beschikbaar is voor zowel consumptie als huishoudelijke taken.

Na het afronden van haar ochtendtaken en voordat de zon op haar felst schijnt, gaat ze samen met haar kleinzoon Kaliiwa naar buiten om haar ezel te zadelen.

Samen dragen ze containers waarmee ze water willen halen uit een nabijgelegen waterpoel, die enkele kilometers verderop ligt.

Wanneer ze bij de waterpoel (Jagüey) aankomen, ontdekken ze tot hun teleurstelling dat de plek droog staat door een gebrek aan regen en een hoge vraag naar water van andere families in de buurt. Daarom begeven ze zich naar een afgelegen locatie waar de windmolen staat van de Ipuana-familie, een invloedrijke familie binnen de Caricare-gemeenschap. Windmolens bieden een andere methode om water te pompen.

Bij aankomst worden tante Mercedes en de andere families vriendelijk ontvangen en voorzien van het broodnodige water. Echter, na het afleggen van vele kilometers moeten ze snel weer terugkeren.

Eenmaal thuis wordt water het meest kostbare en gezegende element voor de familie.