De zoutmijnen van Manaure bevinden zich in het noorden van Colombia, meer specifiek in het Colombiaanse departement La Guajira.

De zee, zon en sterke winden in deze regio hebben geleid tot openluchtontginning. Tussen 1940 en 1991 bereikte deze zone zijn hoogtepunt, met een direct effect op honderden families.

Na de privatisering van het Instituut voor Industriële Bevordering (IIB) in 1991 dat verantwoordelijk was voor de exploitatie van de nationale zoutmijnen, werd de oprichting van een nationale economische vereniging geëist om de continuïteit te waarborgen.

In 1991 werd SAMA opgericht om de Wayuu-gemeenschappen te vertegenwoordigen. Op dat moment was het percentage van controle en exploitatie van het zout nog niet bekend, wat resulteerde in talrijke protesten. Uiteindelijk besloot de overheid in 2003 om 76% van de zoutmijnen aan SAMA toe te wijzen en de overige 24% aan de gemeente.

Een voorwaarde was dat ze een privébedrijf in dienst moesten nemen om te werken ten behoeve van het Wayuu-volk. Deze voorwaarde werd niet aanvaard omdat SAMA autonoom wilde blijven. In 2010 werd het bedrijf failliet verklaard met een verlies van miljoenen.

Vanwege de bovenstaande redenen en omdat we geloven en er zeker van zijn dat wanneer de exploitatie van de zoutmijn weer op gang komt, de problemen in La Guajira en onder ons Wayúu-volk kunnen worden opgelost, zoals armoede, gebrek aan onderwijs, migratie en het alarmerende aantal kinderen dat dagelijks sterft door ondervoeding.

Vandaag de dag moeten we meer dan ooit kijken naar de 'witte bruid van Colombia', de zoutmijn van Manaure, en haar potentieel.