Niemand weet wat morgen ons brengt. Als je vrij wilt zijn, moet je ervoor vechten.

Op 25-jarige leeftijd verliet ik Iran, een land vol beperkingen voor vrouwen vanwege discriminatie op grond van geslacht. Ik kwam per ongeluk naar België. Het heeft me veel moeite gekost om mijn leven opnieuw op te starten in België. Ik had zoveel problemen voordat ik toestemming kreeg om te blijven.

Toen ik naar Brussel kwam, antwoordde niemand me in het Engels. Mijn blootstelling aan nieuwe talen werd bemoeilijkt door in verschillende (taal-)regio's te wonen, waardoor mijn spreekvaardigheid in het Engels verminderde. Het spreken van nieuwe talen gaf me een andere persoonlijkheid en leidde me naar een multicultureel leven.

Ik heb aan de VUB gestudeerd in de hoop op een betere toekomst. Ik koos ervoor om te vechten tegen degenen die alleen mannen beschouwen als machthebbers in de samenleving. Dankzij mijn zus kon ik hiermee doorgaan en meer in mezelf geloven.

In mijn traditie kunnen jongens doen wat ze willen, maar een meisje moet voorzichtig zijn met haar aankleden, spreken en uiterlijk. Niemand mag anderen discrimineren. Daarentegen kan moedig, zelfverzekerd en hoopvol zijn je helpen je doelen te bereiken. Om te krijgen wat je wenst, moet je doen wat je nog nooit eerder hebt gedaan.

Tot slot wil ik meegeven om optimistisch te blijven en in jezelf te geloven en probeer te veranderen waar je niet in wilt leven. Zoals een mensgerichte samenleving, waar mannen en vrouwen complementair zijn.

We vallen om sterker te worden. Houd er rekening mee dat alles mogelijk is. Ik moedig vrouwen aan om voor zichzelf te beslissen, in zichzelf te geloven en te proberen een oplossing te vinden voor wat ze willen veranderen.