Tijdens het carnaval van 2003 had ik de wens om met een vaandel aan een optocht deel te nemen. Ik alles tot het laatste moment uitgesteld, omdat ik een typische Braziliaan ben. Pas op vrijdag begon ik mijn vaandel te maken van plastic Pvc-buizen en witte meelzakken. Ik had nog verf nodig om het te beschilderen. Ik kwam heel laat bij de verfwinkel aan en de deuren waren gesloten. Ze zouden pas na het carnaval weer opengaan. Ondanks mijn smeekbeden was de winkelier niet in de stemming om overtuigd te worden en sloot de deur voor mijn neus. Ik wist toen nog niet dat uit dat ongebruikelijke feit een nieuwe carnavalsgroep in Recife zou ontstaan: Boca do Nada.

Vandaag, vijftien jaar later, is Nada een ontmoetingsplaats geworden voor honderden feestvierders, zowel mannen als vrouwen, op carnavalsmaandag. Het is een groep die het straatcarnaval steeds meer versterkt tegen de huidige trend in van de cultuurmakers die van het grootste volksfeest van Pernambuco een handelswaar willen maken voor marketingdoeleinden. De plaatsen waar de volkscultuur tot uiting komt, worden gedecentraliseerd en krijgen helaas te maken met een tegenslag. Terwijl de grote nationale artistieke attracties miljoenen aan subsidies krijgen, krijgen de lokale attracties van de volkscultuur, waarvan sommige al meer dan honderd jaar bestaan, minimale subsidies en geen overheidssteun. Het is duidelijk dat de grote reclamebedrijven en de grote producenten alleen aan grote winsten denken en nooit aan de waardering van de volkscultuur.

Wie naar de lege standaard van de groep Nada kijkt, vergist zich als hij denkt dat de groep geen inhoud heeft. Ik heb ontdekt dat Nada alles heeft. Het heeft de potentie om het straatfestival van de ondergang te redden.

Translation done by Pietro Betlem, student in translation at the Vrije Universiteit Brussel